Οι συμπεριφορές αυτές με την κατάλληλη παρέμβαση από τους γονείς μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Ας τα δούμε όμως ένα-ένα.

1.Τα ψέματα

Το παιδί τα πρώτα χρόνια της ζωής του, 3-4 χρονών, χρησιμοποιεί τα ψέματα για να προστατευτεί. Θα λέγαμε λοιπόν ότι τα ψέματα στα πρώτα χρόνια λειτουργούν ως μηχανισμός αυτοπροστασίας. Σε αυτές τις ηλικίες το παιδί δε μπορεί να διαχωρίσει το ψέμα με την αλήθεια. Ο διαχωρισμός αυτός γίνεται μετά την ηλικία των 6 χρόνων καθώς, τότε γίνεται κατανοητό στο παιδί ότι οι γύρω του εκτιμούν την αλήθεια με συνέπεια να εκτιμούν το ίδιο το παιδί όταν εκείνο λέει την αλήθεια. Βέβαια καθοριστικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον του παιδιού το οποίο με τη σειρά του θα πρέπει να επιδοκιμάζει και να ενθαρρύνει την αλήθεια και να αποδοκιμάζει το ψέμα.

Το παιδί που χρησιμοποιεί τα ψέματα το κάνει είτε για να ωφεληθεί από μια κατάσταση είτε για να γλιτώσει από μια τιμωρία. Όπως το να πει ψέματα για τους βαθμούς του στο σχολείο. Το περιβάλλον του παιδιού παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη αυτής της συμπεριφοράς. Θα πρέπει οι αντιδράσεις να μην είναι υπερβολικές στην προσπάθεια να αποτραπούν τα ψέματα και να στραφούν προς το διάλογο ώστε να γίνει κατανοητό τόσο στο παιδί όσο και στο περιβάλλον του παιδιού ότι τα ψέματα δεν είναι αποδεκτά αλλά και ποιος είναι ο λόγος που αποτρέπει το παιδί από το να πει την αλήθεια.

2.Επιθετικότητα

Η επιθετικότητα εμφανίζεται από τη βρεφική ηλικία του παιδιού ως μηχανισμός επιβίωσης. Το βρέφος κλαίει, τραβάει τα μαλλιά της μητέρας του ή δαγκώνει ως μέσο για να δείξει ότι πεινάει, ότι κάτι το ενοχλεί, ότι είναι δυσαρεστημένο με κάτι κ.α.. Στη ηλικία των 4 ετών τα παιδιά χρησιμοποιούν λέξεις για να εκφράσουν το θυμό τους. Ο θυμός και η επιθετικότητα μπορούν να γίνουν ορατά σε ένα παιδί ακόμα και από τον τρόπο που τρώει, κοιμάται και γενικά στον τρόπο που κινείται. Όσο μεγαλώνει το παιδί εμφανίζεται άρνηση να πάει σχολείο, παρουσιάζει χαμηλή σχολική επίδοση ή ακόμα μπορεί να καταστρέφει πράγματα. Εκτός όμως από τις άμεσες εκφράσεις επιθετικότητας υπάρχουν και οι έμμεσες. Ένα παιδί που είναι πολύ αγχωμένο ή ντροπαλό μπορεί να κρύβει θυμό παρόλο που δεν επιδίδεται σε πράξεις που συνδέονται άμεσα με το θυμό.

Σημαντικό ρόλο στον τρόπο έκφρασης της επιθετικότητας του παιδιού παίζει το περιβάλλον του. Οι δυνατές φωνές, οι τσακωμοί και οι εκρήξεις θυμού μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά ένα παιδί, καθώς τα παιδιά μιμούνται συμπεριφορές από το περιβάλλον τους. Αντίθετα, ο χαμηλός τόνος φωνής και ο αυτοέλεγχος επηρεάζουν θετικά το παιδί ώστε να διοχετεύσει τα συναισθήματα επιθετικότητας σε δημιουργικές ασχολίες.

3. Η κλοπή

Το παιδί ηλικίας κάτω από 6-7 χρονών δεν κατανοεί την έννοια της ιδιοκτησίας . Έτσι δεν χαρακτηρίζουμε ως κλοπή όταν πάρει κάτι που ανήκει σε κάποιον άλλο. Τα παιδιά άνω των 7 χρονών αρχίζουν να κοινωνικοποιούνται και να καταλαβαίνουν πότε κάτι τους ανήκει και πότε όχι. Αρχικά στα παιδιά κοντά στην ηλικία των 7 ετών η κλοπή αφορά στα οικεία πρόσωπα και όσο μεγαλώνει αφορά στο σχολείο, στους ξένους κ.α...

Στις περισσότερες περιπτώσεις η τάση για κλοπή εξαφανίζεται. Βέβαια, για να επιτευχθεί αυτό σημαντικό ρόλο παίζει και πάλι ο περίγυρος του παιδιού. Αν ο περίγυρος επιδοκιμάζει την κλοπή το παιδί θα συνεχίζει να εφαρμόζει αυτήν την πράξη. Οι γονείς δεν θα πρέπει να τιμωρούν υπερβολικά ή να είναι συνεχώς καχύποπτοι με το παιδί καθώς θα το οδηγήσουν το να κλειστεί στο εαυτό του. Αλλά ούτε και να δείξουν αδιαφορία. Η στάση των γονέων θα πρέπει να είναι ψύχραιμη, έτσι ώστε να συμβουλεύσουν το παιδί τους και να κατανοήσουν την αιτία που τα οδήγησε στην κλοπή.

Ουρανία Πολύζου, ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος

Πηγή: opolyzou.gr