Όποιο βιβλίο παιδαγωγικής ή ψυχολογίας κι αν ανοίξεις αυτό που θα διαβάσεις είναι, ότι ο ρόλος της οικογένειας στην αγωγή των παιδιών είναι πολύ σημαντικός για την μετέπειτα νοητική, συναισθηματική, ηθική και ψυχολογική τους ανάπτυξη.

Γι αυτό, κι όταν εγγράφονται στο δημοτικό σχολείο διαθέτουν ήδη έξι χρόνια μαθησιακής εμπειρίας και έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν τις ικανότητες και τις δεξιότητές τους. Δική μας δουλειά από κει και πέρα στο δημοτικό είναι, να εξελίξουμε αυτή τη μαθησιακή εμπειρία των παιδιών σας και κυρίως να τους μάθουμε πώς να μαθαίνουν. Επιπρόσθετα, να τους μάθουμε πώς να διαχειρίζονται τη γνώση που αποκτούν, πώς να την συνδυάζουν και να την χρησιμοποιούν για να λύσουν ένα πρόβλημα , πώς να αναπτύσσουν έναν συλλογισμό, πώς να μάθουν να ερμηνεύουν τα φαινόμενα που συναντούν στην καθημερινή τους ζωή, πώς να είναι μέλη ενός συνόλου που ακολουθεί και σέβεται κοινούς κανόνες.

Ειδικότερα,η διεθνής βιβλιογραφία υποστηρίζει ότι οι μαθητές και οι μαθήτριες μαθαίνουν και εξελίσσονται μέσα σε τρία ευρύτερα πλαίσια αυτό της οικογένεια, του σχολείο και της κοινότητας, τα οποία χρειάζεται να συνυπάρχουν λειτουργικά. Οι τρεις αυτές σφαίρες πλησιάζουν ή απομακρύνονται η μία από την άλλη, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, τη στάση των εκπαιδευτικών καθώς και το πόσο ευαίσθητη είναι η κοινότητα σε θέματα γονεϊκής εμπλοκής στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Είναι φανερό πως η εμπλοκή των γονέων είναι πολυδιάστατη τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο και στοχεύει στην υποστήριξη των παιδιών στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Πιο συγκεκριμένα δε , λαμβάνει χώρα σε τρία επίπεδα: α) στο πλαίσιο της οικογένειας, β) στο πλαίσιο του σχολείου και γ) στο πλαίσιο της επικοινωνίας σχολείου-οικογένειας.

Επιπλέον, η βιβλιογραφία υποστηρίζει ότι υπάρχουν έξι διαφορετικοί τύποι γονεϊκής εμπλοκής: α) οι δραστηριότητες των γονέων με στόχο τη δημιουργία θετικού κλίματος μάθησης στο σπίτι, β) την επικοινωνία τους με τους εκπαιδευτικούς αναφορικά με το σχολικό πρόγραμμα και την πρόοδο των παιδιών, γ) τη συμμετοχή τους στις σχολικές δραστηριότητες και την εθελοντική προσφορά τους προς το σχολείο, δ) επίσης στην προετοιμασία των παιδιών για το σχολείο και γενικότερα στη μάθηση στο σπίτι, ε) πολλές φορές στα συμβούλια λήψης αποφάσεων και στη διοίκηση του σχολείου και στ) τέλος, στην αναζήτηση πρόσβασης σε κοινωνικές υπηρεσίες με στόχο τη βελτίωση των ευκαιριών μάθησης.

Συγκεκριμένα, φαίνεται ότι η ενεργός συμμετοχή των γονέων έχει σημαντικά οφέλη για όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες ανεξάρτητα από την ηλικία, το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο και το πολιτισμικό πλαίσιο. Συμβάλλει στη βελτίωση της σχολικής επίδοσης μέσα από την αύξηση του βαθμού συμμετοχής και ενδιαφέροντος στην τάξη, στην ανάληψη ευθύνης για μάθηση και στην υπευθυνότητα στην ολοκλήρωση των κατ' οίκον εργασιών. Παράλληλα, ενισχύει την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των μαθητών μέσα από την ανάπτυξη συναισθηματικών και κοινωνικών δεξιοτήτων και την υιοθέτηση θετικής στάσης και συμπεριφοράς στο σχολικό πλαίσιο, ενώ μειώνει τα ποσοστά της σχολικής διαρροής .

Είναι εμφανές λοιπόν, πόσο ευεργετική για τη ζωή και την πρόοδο των παιδιών είναι η εμπλοκή των γονέων στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Τι συμβαίνει όμως όταν γονείς και εκπαιδευτικοί, ενώ καθημερινά προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο για την πρόοδο των παιδιών μας, πολλές φορές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αγχωμένα, θυμωμένα ή επιθετικά παιδιά;

Τι γίνεται όταν , ενώ θεωρούμε σαν γονείς ότι κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, φτάνουμε να περνάμε το κατώφλι του σχολείου και πολλές φορές είμαστε εκτός εαυτού, ή να αντιμετωπίζουμε με επιθετικότητα τους εκπαιδευτικούς, ενώ θα έπρεπε να είμαστε σύμμαχοι και από την ίδια πλευρά του ποταμού ;

Τι συμβαίνει και, ενώ αγαπάμε τα παιδιά μας και τα αγαπάμε πολύ, ξεχνάμε να επισκεφτούμε το σχολείο για να μάθουμε για την πρόοδο τους, ή δείχνουμε πολλές φορές μειωμένο ενδιαφέρον να συνεργαστούμε με τον εκπαιδευτικό για να λύσουμε ένα πρόβλημα αναφορικά με τη συμπεριφοράς τους; Τι γίνεται και καθώς τα παιδιά μας ανεβαίνουν στις τάξεις, μας ενδιαφέρει περισσότερο η βαθμολογία και λιγότερο η συμπεριφορά τους σε σχέση με τα άλλα παιδιά; Τι είναι αυτό που κυριεύει τους γονείς, ώστε να γίνονται υπερπροστατευτικοί, να μεγαλοποιούν γεγονότα που μπορούν να λυθούν μέσα στην τάξη, να αποποιούνται τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών τους για τους ίδιους και τα παιδιά τους και πέρα από το παιδί τους να μην βλέπουν κανένα άλλο παιδί;

Τι μεσολαβεί άραγε και συμβαίνουν όλες αυτές οι αγκυλώσεις στον προσανατολισμό όλων των εμπλεκόμενων πλευρών;

Τι γίνεται και ενώ τα παιδιά κάθε πρωί ξεκινούν με όρεξη και χαμόγελο από το σπίτι για το σχολείο, κατά τη διάρκεια της ημέρας χάνουν το μέτρο στην ευγένεια , στη συμπεριφορά, στα όρια, στη μη τήρηση των κανόνων, στην αποδοχή της συμβουλής και της νουθεσίας;

Τι είναι αυτό που προκαλεί ταλαντώσεις και απειλεί την εμπιστοσύνη ανάμεσα σ΄αυτές τις τρεις σφαίρες που αρχικά αναφέραμε: παιδιά – εκπαιδευτικούς – γονείς.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω και δεδομένης τη δική μας έμπρακτης στάσης – γι αυτό άλλωστε είμαστε απόψε όλοι εδώ – και επιθυμώντας ως εκπαιδευτικοί να συμβάλουμε στην καλλιέργεια του θετικού κλίματος στο σχολείο που εξελίσσει τα παιδιά και απαλείφει τις παραβατικές συμπεριφορές που συχνά συναντάμε, σας καλέσαμε όλους για να συζητήσουμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια που καθημερινά αντιμετωπίζουμε στο σχολικό περιβάλλον. Είναι πολύ σημαντικό να σπάσουμε το τείχος του εμείς κι του εσείς και από κοινού – από την ίδια πλευρά – και έχοντας ως μόνο γνώμονα την πρόοδο, εξέλιξη και καλλιέργεια των μαθητών και μαθητριών μας, να κουβεντιάσουμε για συμπεριφορές και καταστάσεις που μας αγχώνουν και εστιάζουν στα παιδιά, για πράγματα και υπερβολές που μας θυμώνουν, για καταστάσεις που κάποιες φορές (ευτυχώς ελάχιστες) μας θέτουν εκτός εαυτού!

Αυτό που θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας όταν σκεφτόμαστε τα παιδιά, είναι ότι θα πρέπει από κοινού να τα βοηθήσουμε να γίνουν πολίτες ενός πολύ διευρυμένου κόσμου και να μάθουν να συμβιώνουν αρμονικά. Θα πρέπει να τα βοηθήσουμε να εξοπλιστούν με γνώσεις και δεξιότητες που θα τους βοηθούν να μάθουν πώς να μαθαίνουν, ώστε να παράγουν νέα γνώση και να ανακαλύπτουν καινοτομίες, αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να τα βοηθήσουμε να ξαναβρούν τις ηθικές και κοινωνικές αξίες που έχουν χαθεί.

Άλλωστε, η γη μας είναι ένα ζεστό και φιλόξενο άστρο. Χωράμε όλοι και μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά σ΄αυτό. Αρκεί να το θελήσουμε εμείς. «Η πιο επαναστατική αλλαγή στον 21ο αιώνα » λέει ο Αμερικανός συγγραφέας και μελλοντολόγος John Naisbite, «δεν θα προέλθει από την τεχνολογία, αλλά από μια καινούρια αντίληψη για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος». Ας προσπαθήσουμε όλοι μας, ο καθένας απ΄τη μεριά του να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας.