Μπορεί να πάρει πολλές διαφορετικές μορφές και αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό για κάθε αριθμό διαφορετικών ψυχιατρικών καταστάσεων, ιατρικών προβλημάτων και συνθηκών ζωής. Η ουσιαστική θεραπεία που πρέπει να ακολουθηθεί για να αντιμετωπιστεί η επιθετικότητα πρέπει απαραίτητα να βασιστεί κατά στα αίτια που την προκαλούν.

Η διάκριση των αιτίων της επιθετικότητας γίνεται σε διάφορες ομάδες

Πρώτη ομάδα-Οι διαταραχές διάθεσης: Τα παιδιά με διπολική διαταραχή και ειδικότερα στο μανιακό στάδιο πολύ συχνά γίνονται επιθετικά. Χάνουν τον αυτοέλεγχο, γίνονται παρορμητικά. Από την άλλη άκρη του φάσματος, όταν γίνονται καταθλιπτικά, αν και η επιθετικότητα είναι λιγότερο συχνή, η συγκεκριμένη κατηγορία παιδιών αποδεικνύεται ευερέθιστη και μπορεί να εμφανίσει επιθετικές συμπεριφορές.

Δεύτερη ομάδα-Ψύχωση: Παιδιά που πάσχουν από ψυχωσικές ασθένειες μπορεί επίσης να εκδηλώσουν επιθετικότητα. Για παράδειγμα, τα παιδιά με σχιζοφρένεια ανταποκρίνονται συχνά σε εσωτερικά ερεθίσματα που μπορεί να τους προκαλέσουν ενόχληση. Μερικές φορές τα παιδιά με σχιζοφρένεια γίνονται δύσπιστα ή καχύποπτα – ή γεμάτα παρανοϊκές σκέψεις και ως αποτέλεσμα του φόβου τους να εμφανίσουν έντονα χαρακτηριστικά επιθετικότητας.

Τρίτη ομάδα-Απογοήτευση: Τα παιδιά που έχουν προβλήματα με τη γνώση (αυτό που ονομάζεται τώρα διανοητική εξασθένηση) ή η επικοινωνία (συμπεριλαμβανομένου του αυτισμού) μπορεί επίσης να εκδηλώσουν επιθετικότητα. Όταν τα παιδιά με αυτές τις συνθήκες γίνονται επιθετικά, συχνά το κάνουν επειδή αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην αντιμετώπιση του άγχους ή της απογοήτευσης τους και δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους όπως κάνουν και άλλοι. Η επιθετικότητα μπορεί επίσης να είναι μια μορφή παρορμητικότητας.

Τέταρτη ομάδα-Παρορμητικότητα: Συνήθως τα παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) χαρακτηρίζονται από παρορμητικότητα και πρόβλημα στην λήψη αποφάσεων. Οι 2 αυτές αιτίες μπορεί να προκαλέσουν στο παιδί επιθετική συμπεριφορά. Μάλιστα η συγκεκριμένη κατηγορία παιδιών δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των πράξεων τους, οι οποίες μπορεί να χαρακτηριστούν ως σκληρές και κακόβουλες σε ορισμένες περιπτώσεις.

Πέμπτη ομάδα-Διαταραχή Συμπεριφοράς: H επιθετικότητα αποτελεί μέρος της διαταραχής συμπεριφοράς στα παιδιά. Σε αντίθεση με τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ, τα παιδιά με Διαταραχή συμπεριφοράς εμφανίζουν σκόπιμα κακόβουλες συμπεριφορές, οι οποίες είναι βίαιες και άκρως επιθετικές σε πολλές περιπτώσεις.

Έκτη ομάδα-Τραυματισμός: Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά μπορεί να εκδηλώσουν επιθετικές εκρήξεις, οι οποίες οφείλονται σε οργανικούς λόγους και ειδικότερα όταν αντιμετωπίζουν βλάβη στον μετωπιαίο λοβό ή αντιμετωπίζουν ορισμένους τύπους επιληψίας. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να μην υπάρχει κατανοητός λόγος για το επιθετικό επεισόδιο και το επεισόδιο θα μπορούσε να έχει μια εκρηκτική μορφή.

Έβδομη ομάδα-Τραύμα: Τέλος, υπάρχουν στιγμές που η επιθετικότητα σε παιδιά ή εφήβους προκαλείται από παράγοντες άγχους και δεν αντιπροσωπεύουν μια συγκεκριμένη συναισθηματική ασθένεια. Αυτό που είναι σημαντικό και πρέπει να γίνει κατανοητό για την επιθετικότητα των παιδιών είναι ότι όταν αυτή εμφανίζεται όλο και συχνότερα, τότε το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι υπάρχει ένα πρόβλημα στο συναίσθημα του παιδιού.

Πηγή: www.childmind.org / psychopedia.gr